لِبَد (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لِبَد:(يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَداً) «لِبَد» از مادّه
«لَبَد» (بر وزن پدر) به معناى چيزى است كه اجزاى آن روى هم متراكم شده باشد،
اين تعبير، بيانگر هجوم عجيب
مؤمنان جنّ براى شنيدن قرآن در اولين برخورد با آن، و همچنين بيانگر جاذبه فوق‌العاده
نماز پيامبر (صلى‌الله‌عليه‌وآله) است.
(وَ اَنَّهُ لَمَّا قامَ عَبْدُ اللَّهِ یَدْعُوهُ کادُوا یَکُونُونَ عَلَیْهِ لِبَداً) (و اين‌كه هنگامى كه بنده خدا (محمد) به عبادت برمى‌خاست و او را مى‌خواند، گروهى پيرامون او به شدت ازدحام مى‌كردند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه لبد - به كسره لام و فتحه باء- جمع لبده- به ضمه لام و سكون باء- است، و لبده به معناى مجتمعى متراكم و فشرده است، و منظور از كلمه عبداللَّه
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است، آيه بعدى هم بر اين معنا دلالت دارد. و اگر از آن جناب تعبير به عبداللَّه كرده براى اين بود كه به منزله زمينه‌چينى باشد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «لِبَد»، ص۴۷۹.
