لُبود (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لُبود (به ضم لام) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
اقامت است.
این واژه دو بار در
نهج‌البلاغه آمده است.
لُبود به معنای اقامت است.
«
لَبَدَ بالمكان لُبوْداً: اقام بهِ.»
مورادی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
اهل بیت (علیهم‌السلام) فرموده:
«انْظُروا أَهْلَ بَيْتِ نَبِيِّكُمْ فَالْزَموا سَمْتَهُمْ ... فَإِنْ لَبَدوا فَالْبُدوا، وَ إِنْ نَهَضوا فَانْهَضوا.» «بنگريد به اهل بيت پيامبرتان، ملازم راه آنها باشيد ... اگر آنها نشستند شما هم بنشينيد و اگر برخاستند برخيزيد.»
و درباره خلقت زمين فرموده:
«فَهَمَدَ بَعْدَ نَزَقاتِهِ، و لَبَدَ بَعْدَ زَيَفانِ وَ ثَباتِهِ.» «و بعد از آن همه حركت، ساكن شد، و پس از آن همه جست و خيز متكبّرانه، به جاى خويش ايستاد.»
دو مورد از این کلمه در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لبد»، ج۲، ص۹۲۸.
