لُغَت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لُغَت (به ضم لام و فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای صدائى است كه هر قوم غرض خود را با آن بيان مى‌كند و جمع آن
لُغات (به ضم لام) است.
این واژه فقط یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
لُغات يعنى صداهائى كه هر قوم غرض خود را با آن بيان مى‌كنند، به قولى آن لفظى است وضع شده براى معناى خاصّى و اشتقاقش از «لغى يلغى» است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام
توحید فرموده:
«فَانْظُرْ إِلَى الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ، وَ النَّباتِ وَ الشَّجَرِ، وَ الْماءِ وَ الْحَجَرِ، ... وَ طولِ هذِهِ الْقِلالِ، وَ تَفَرُّقِ هذِهِ اللُّغاتِ، وَ الاَْلْسُنِ الْـمُخْتَلِفاتِ.» «بنگر به
خورشید و
ماه،
علف و
درخت،
آب و
سنگ و اين قلّه‌هاى بالا رفته و اين لغات و زبان‌هاى گوناگون كه انسان‌ها با آن سخن گويند.»
در
قرآن مجید آمده:
(وَ مِنْ آياتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافُ أَلْسِنَتِكُمْ وَ أَلْوانِكُمْ) «و از نشانه‌هاى او آفرينش آسمان‌ها و زمين، و تفاوت زبان‌ها و رنگ‌هاى شماست.»
این کلمه فقط يک بار در «نهج‌البلاغه» يافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لغة»، ج۲، ص۹۴۳.
