لَفْت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَفْت (به فتح لام و سکون فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای برگرداندن است.
از این ماده چهار مورد در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
لَفْت به معنای برگرداندن است.
«
لَفَتُّ عَن کَذا: صَرَفْه عنه.»
التفات به معنای رو كردن به طرفى كه مى‌خواهد و نيز به معنى روگرداندن است.
به برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
عیسی (علیه‌السلام) فرموده:
«وَ لَمْ تَكُنْ لَهُ زَوْجَةٌ تَفْتِنُهُ، وَ لاَ وَلَدٌ يَحْزُنُهُ، وَ لا مالٌ يَلْفِتُهُ، وَ لا طَمَعٌ يُذِلُّهُ.» یعنی «مالى نداشته كه او را از
بندگی حق باز دارد و برگرداند.»
و به
خوارج فرمود:
«فَقُلْتُ لَكُمْ: ... وَ لا تَلْتَفِتوا إِلى ناعِق نَعَقَ: إِنْ أُجيبَ أَضَلَّ، وَ إِنْ تُرِكَ ذَلَّ.» «به شما گفتم گوش ندهيد به نعره نعره زنى كه اگر اجابت شود گمراه مى‌كند، و اگر اجابت نشود ذليل مى‌گردد.»
و در مقام
نصیحت فرموده:
«وَ تَلَفُّتِ الاِسْتِغاثَةِ بِنُصْرَةِ الْحَفَدَةِ وَ الاَْقْرِباءِ.» يعنى «برگردانده‌شدن مددخواهى از اولاد و اقرباء در
وقت مرگ.»
از این ماده چهار مورد در «نهج‌البلاغه» ديده مى‌شود.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لفت»، ج۲، ص۹۴۳.
