لَجّوا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَجّوا:(بَل لَّجّوا في عُتوٍّ) «لَجّوا» در اصل از مادّۀ «
لجاج» به معنى «سرسختى و پافشارى در انجام كارى» است.
مجموعا چهار عامل است كه
سبب بدبختى و گمراهى و ناكامى
انسان مى‌شود و پرده بر گوش و
چشم بصیرت انسان مى‌افكند و او را از
درک حقايق بازمى‌دارد.
اين صفات مذموم عبارتند از:
غرور،
لجاجت، سركشى (
عتوّ) و فاصله گرفتن از
حق (نفور).
در آيۀ ۷۵
سوره مؤمنون نيز مى‌خوانيم:
(لَلَجّوا في طُغْيانِهِمْ يَعْمَهونَ) «آن‌ها در طغيانشان اصرار مى‌ورزند و (در اين وادى) سرگردان مى‌مانند.»
به موردی از کاربرد «لَجّوا» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(أَمَّنْ هَذا الَّذي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَل لَّجّوا في عُتُوٍّ وَ نُفورٍ) «يا اگر خدا روزيش را بازدارد كيست آن كس كه شما را روزى دهد؟! ولى آن‌ها در سركشى و فرار از
حقیقت لجاجت مى‌ورزند.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
(بَلْ لَجّوا في عُتُوٍّ وَ نُفورٍ) يعنى حق براى آنان روشن شده ولى در برابر آن خاضع نمى‌شوند تا تصديقش كنند، و آن گاه پيرويش نمايند، بلكه در دور شدن از حق و
نفرت از آن هم چنان ادامه داده، و بيشتر جلو مى‌روند.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «لجوا»، ج۴، ص ۱۶۲.
