لَأْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَأْی (به فتح لام و سکون همزه) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تأخير كردن، حبس شدن و نيز به معنى شدّت و سختى است. این واژه سه بار در نهج البلاغه آمده است.
لَأْى به فتح اول و سكون دوم به معنای تأخير كردن و حبس شدن و نيز به معنى شدّت و سختى است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) به برادرش
عقیل درباره دشمنش می‌نويسد:
«فَسَرَّحْتُ إِلَيْهِ جَيْشاً كَثِيفاً مِنَ الْمُسْلِمِينَ، ... وَلَمْ يَبْقَ مِنْهُ غَيْرُ الرَّمَقِ، فَلاَْياً بِلاَْي مَا نَجَا.» «لأيا»
مفعول مطلق است براى فعل محذوف تقديرش: «لاى لأيا» مى‌باشد، «ما» مصدريه است و «نجا» در جاى
مصدر مى‌باشد يعنى: «به سوى او لشكر انبوهى از مسلمين را فرستادم، جز رمقى از او باقى نماند پس نجاتش دشوار بعد از دشوارى است.»
(شرح‌های نامه:
)
و درباره قرآن فرموده:
«وَاسْتَعِينُوا بِهِ عَلَى لاَْوَائِكُمْ» «لاواء» (مثل صحراء) به معنى شدت و محنت است، يعنى «بر سختى خود از قرآن
مدد بگيريد.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه سه بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لای»، ج۲، ص۹۲۷.
