لغت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لُغَت (به ضم لام و فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای صدائى است كه هر قوم غرض خود را با آن بيان مى‌كند و جمع آن
لُغات (به ضم لام) است. این واژه فقط یکبار در
خطبه ۱۸۵ نهج البلاغه آمده است.
لُغات يعنى صداهائى كه هر قوم غرض خود را با آن بيان مى‌كنند، به قولى آن لفظى است وضع شده براى معناى خاصّى و اشتقاقش از «لغى يلغى» است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام
توحید فرموده:
«فَانْظُرْ إِلَى الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ، وَ النَّبَاتِ وَ الشَّجَرِ، وَ الْمَاءِ وَ الْحَجَرِ، ... وَ طُولِ هذِهِ الْقِلاَلِ، وَ تَفَرُّقِ هذِهِ اللُّغَاتِ، وَالاَْلْسُنِ الْـمُخْتَلِفَاتِ.» «بنگر به
خورشید و
ماه،
علف و
درخت،
آب و
سنگ و اين قلّه‌هاى بالا رفته و اين لغات و زبان‌هاى گوناگون كه انسان‌ها با آن سخن گويند.»
(شرح‌های خطبه:
)
در
قرآن مجید آمده:
(وَ مِنْ آياتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافُ أَلْسِنَتِكُمْ وَ أَلْوانِكُمْ) (و از نشانه‌هاى او آفرينش آسمان‌ها و زمين، و تفاوت زبان‌ها و رنگ‌هاى شماست.)
این کلمه فقط يک بار در «
نهج البلاغه» يافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لغة»، ج۲، ص۹۴۳.
