لحن قرآن
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لحن قرآن، خطای در
قرائت به لحاظ اِعراب و مخارج و حروف را می‌گویند.
«لحن» عبارت است از
خطا و میل (انحراف) از درستی
قرائت ، در
اعراب ، مخارج و صفات حروف. بعضی گفته‌اند لحن در
قرآن یعنی طولانی کردن صدا در جایی که باید کوتاه خوانده شود، و کوتاه خواندن در جایی که باید تطویل شود.
لحن بر دو قسم است:
خطایی است که بر
لفظ عارض می‌شود و
عرف (عرف قاریان) را مخدوش می‌کند؛ خواه به معنا آسیب برساند یا نرساند. این گونه لحن را «جلی» گفته‌اند؛ چون آشکار و پیدا است.
لحن جلی نیز بر دو گونه است:
الف) این که خطا در
اعراب باشد؛ مثلاً کسی «انعمت» را به کسر «ت» بخواند؛
ب) این که خطا در حروف باشد؛ مثلاً کسی «انعمت» را «العمت» بخواند، روشن است که این لحن در قرائت قرآن
حرام است.
خطای عارض بر لفظ است که به عرف قاریان خدشه وارد کند؛ ولی به معنا آسیب نرساند. این گونه لحن را فقط خواص می‌دانند؛ لذا آن را لحن «خفی» گفته‌اند؛ مثل: خواندن ضمه به شکل کسره یعنی ضمه تلفظ کند، ولی لب‌ها به حالت ادای ضمه در نیاید (غنچه نشود).
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «لحن قرآن ».
