لبود (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لُبود (به ضم لام) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
اقامت است. این واژه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
لُبود به معنای اقامت است. «لَبَدَ بالمكان لُبُوْداً: اقام بهِ.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
اهل بیت (علیهم‌السلام) فرموده:
«انْظُرُوا أَهْلَ بَيْتِ نَبِيِّكُمْ فَالْزَمُوا سَمْتَهُمْ ... فَإِنْ لَبَدُوا فَالْبُدُوا، وَإِنْ نَهَضُوا فَانْهَضُوا.» «بنگريد به اهل بيت پيامبرتان، ملازم راه آنها باشيد ... اگر آنها نشستند شما هم بنشينيد و اگر برخاستند برخيزيد.»
(شرح‌های خطبه:
)
و درباره خلقت زمين فرموده:
«فَهَمَدَ بَعْدَ نَزَقَاتِهِ، ولَبَدَ بَعْدَ زَيَفَانِ وَثَبَاتِهِ.» (و بعد از آن همه حركت، ساكن شد، و پس از آن همه جست و خيز متكبّرانه، به جاى خويش ايستاد.)
(شرح‌های خطبه:
)
دو مورد از این کلمه در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لبد»، ج۲، ص۹۲۸.
