لاغِیَة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لاغِیَة:(لا تَسْمَعُ فيها لاغِيَةً) «لاغِیَة» گرچه
اسم فاعل (از مادّۀ لغو) است، ولى در آيۀ مورد بحث به معنى چيزى است كه توأم با «
لغو» باشد (داراى لغو) و لذا آن را «
ذات لغو»
تفسیر كرده‌اند.
آيۀ مورد بحث توصيف ديگرى از
بهشت است كه جنبۀ روحانى و معنوى دارد و مى‌گويد در آن‌جا هيچ سخن لغو و بيهوده‌اى نمى‌شنوى، نه سخنى كه حاكى از
نفاق باشد يا
عداوت و
جنگ و
جدال و يا كينه‌توزى و
حسد، نه سخنان
دروغ، نه
تهمت و
افترا، نه
غیبت و
ایذا و نه حتى لغو و بى‌فايده.
چه آرام‌بخش است محيطى كه از همۀ اين سخنان
پاک باشد و اگر درست بينديشيم قسمت عمدۀ ناراحتی‌هاى زندگى دنيا از شنيدن اين‌گونه سخنان است كه آرامش
روح و
جان و نظامات اجتماعى را برهم مى‌زند و
آتش فتنه‌ها را شعله‌ور مى‌سازد.
به موردی از کاربرد «لاغِیَة» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(لا تَسْمَعُ فيها لاغِيَةً) «كه در آن سخن بيهوده‌اى نمى‌شنوند.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
(لا تَسْمَعُ فيها لاغِيَةً) يعنى وجوه نامبرده و يا به عبارتى اهل‌بهشت، در بهشت حتى يک
کلمه لاغيه- بيهوده و بى‌فايده- نمى‌شنوند.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «لاغیة»، ج۴، ص ۱۸۵.
