لَئیم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَئیم (به فتح لام) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آدم پست است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام موعظه و درباره كمک كردن بدون احراز شرعيّت، از این کلمه استفاده کرده است.
لَئيم به معنای آدم پست است.
«
لَؤُمَ لُؤْماً: ضدّ كَرُمَ.»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«احْذَروا صَوْلَةَ الْكَريمِ إذا جاعَ، و اللَّئيمِ إِذا شَبِعَ.» «بترسيد از حمله آدم بزرگوار چون
گرسنه شود و آدم پست چون سير شود.»
و درباره كمک كردن بدون احراز شرعيّت آن فرموده: «هر كه مال خود را نزد غير اهلش بگذارد، خدا از
شکر آنها محرومش كند، و محبتشان براى ديگران باشد.»
«فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ يَوْماً فَاحْتاجَ إِلى مَعونَتِهِمْ فَشَرُّ خَليل وَ أَلاَْمُ خَدين.» «و اگر روزى پايش لغزيد و به يارى آنها محتاج شد آدم احسان‌شده براى او بدترين دوست و پست‌ترين همراه است.»
این مادّه چند بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لئیم»، ج۲، ص۹۲۷.
