قُوت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قُوت (به ضم قاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای مقداری از روزیی که انسان نگاه دارد و به قولی آنچه خورده می‌شود تا بدن را حفظ کند.
اَقتیات (به فتح الف) به معنای قوت اخذ کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
مؤمن و ... از این واژه استفاده نموده است.
قُوت به معنای مقداری از روزیی که انسان نگاه دارد، به قولی آنچه خورده می‌شود تا بدن را حفظ کند، جمع آن اقوات است.
اَقتیات به معنای قوت اخذ کردن است.
به برخی از مواردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) درباره مؤمن فرموده است:
«وَ إِنَّمَا يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ إِلَى الدُّنْيَا بَعَيْنِ الاْعْتِبَارِ، وَ يَقْتاتُ مِنْهَا بِبَطْنِ الاْضْطِرَارِ» «مؤمن به
دنیا با چشم اعتبار می‌نگرد و از آن به قدر ضرورت بطن قوت اخذ می‌کند.»
(شرح‌های حکمت:
)
نیز فرموده است:
«يا بْنَ آدَمَ ما كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ، فَأَنْتَ فيهِ خازِنٌ لِغَيْرِکَ.» «اى فرزند
آدم هرچه بيش از مقدار خوراكت به دست آورى خزانه‌دار ديگران خواهى بود.»
(شرح‌های حکمت:
)
در
حکمت ۳۱۹ فرموده است:
«إِنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ فَرَضَ فِي أَمْوَالِ الاَْغْنِيَاءِ أَقْوَاتَ الْفُقَرَاءِ.» «
خداوند سبحان در اموال ثروتمندان قوت‌های
فقراء را
واجب کرده.»
(شرح‌های حکمت:
) در «فقر- فقراء» گذشت.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «قوت»، ج۲، ص۸۸۳.
