قَلی (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَلی: (رَبُّکَ وَ مَا قَلی) «قَلی» از مادّه «
قلا» (بر وزن صدا) به معنای شدت
بغض و
عداوت است و از مادّه «قَلْو» (بر وزن سرو) به معنای پرتاب کردن آمده است. «
راغب» معتقد است: هر دو به یک معنا باز می‌گردد؛ زیرا کسی که مورد عداوت انسان است، گویی قلب، او را پرت می‌کند و نمی‌پذیرد. این ماده هم به صورت «
ناقص یایی» آمده و هم «
ناقص واوی»، در صورت اول به معنای بغض و عداوت است و در صورت دوم، به معنای پرتاب نمودن و طرد کردن
و همان گونه که در بالا گفته شده، هر دو به یک ریشه باز می‌گردد.
(مَا وَ دَّعَکَ رَبُّکَ وَ مَا قَلَی) (که پروردگارت هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه قلی -کسره قاف- به معنای بغض و یا شدت بغض است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «قَلی»، ص۴۴۶.
