قَرْء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَرْء (به فتح قاف) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای خواندن و جمع کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
قراء قرآن از این واژه استفاده نموده است.
قَرْء به معنای خواندن و جمع کردن آمده است.
«قرء الکتاب قرائة و قرانا: نطق بالمکتوب فیه» و نیز آمده است:
«قرء الشی‌ء قرءا و قرانا: جمعهُ و ضمّ بعضهُ الى بعض» اصل کلمه به معنای جمع کردن است، خواندن را از آن قرائت گویند که «
قارء» کلمات و حروف را کنار هم جمع می‌کند،
راغب در مفردات گوید:
«والقِرَاءَةُ ضَمّ الحُروف و الکلمات بعضها الی بعض»
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
قراء قرآن فرموده است:
«وَ مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ مِمَّنْ كَانَ يَتَّخِذُ آيَاتِ اللهِ هُزُواً»؛
«هر که قرآن خواند و بعد از مردن داخل آتش شد، او از کسانی است که آیات خدا را به
مسخره گرفته است».
درباره
حضرت داود (علیه‌السلام) فرموده که
قارء اهل
بهشت است:
«وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِداوودَ صاحِبِ الْمَزامِيرِ، و قارِىءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ...» «اگر خواستى سومين الگو قرار دهى داود (علیه‌السلام) صاحب
مزامیر و قارى اهل بهشت را كه بافته‌هاى برگ
خرما را با دست خود مى‌بافت و به رفقايش مى‌گفت كدام يک اين را مى‌فروشيد و از
پول آن قرص
جو مى‌خورد».
مواردی از این ماده در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «قرء»، ج۲، ص۸۴۸.
