قفو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَفْو (به فتح قاف و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای در پی آمدن است. اصل قَفْو از
قَفا (به فتح قاف و فاء) به معنای (پشت گردن) است.
قَفْو (بر وزن
فلس) در پی آمدن است. گویند: «قفا اثره قفوا: تبعه» تقفیة تابع کردن و کسی را در پشت سر دیگری قرار دادن است.
اصل قفو از قفا (پشت گردن) است.
(وَ لَقَدْ آتَیْنا مُوسَی الْکِتابَ وَ قَفَّیْنا مِنْ بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ) «به
موسی کتاب دادیم و از پی او پیامبرانی فرستادیم.»
«عَلی آثارِهِمْ» در
(وَ قَفَّیْنا عَلی آثارِهِمْ بِعِیسَی ابْنِ مَرْیَمَ) (..و در پى آن‌ها (پيامبران پيشين)،
عیسی بن مریم را فرستاديم..)
طریقه‌ها و شریعت‌هاست.
(وَ لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ اِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ اُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلًا) (از آنچه به آن آگاهى ندارى، پيروى مكن؛ چرا كه
گوش و
چشم و
دل، همه مسؤولند.)
معنى
آیه در «فؤاد» گذشت.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «قفو»، ج۶، ص۲۳.
