قاعده لِکُلِّ قَومٍ نِکاحٌ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ لِکُل قَومٍ نِکاحٌ از
قواعد فقهی به معنای اینکه برای هر ملتی
نکاح و ازدواجی است و از سوی
شارع مقدس آثار
ازدواج صحیح بر آن مترتب می‌گردد.
قاعدۀ یاد شده برگرفته از حدیثی از
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است.
«لِكُلِّ قَوْمٍ نِكَاحٌ» از آن در باب
نکاح سخن گفته‌اند.
در شرع مقدس بر زوجیت - که حاصل ازدواج مردی با زنی می‌باشد - احکام و آثار فراوانی مترتب است، چنان‌که بر زوجیت حاصل نزد ملل غیر مسلمان از منظر
فقه ایشان، آثاری مترتب می‌باشد.
شرع مقدس، نکاح انجام گرفته در سایر ملت‌ها را امضا کرده و آثار ازدواج صحیح، همچون حلال‌زادگی و
ارث بردن از یکدیگر را بر آن مترتب ساخته است.
از این‌رو، اگر
زن و مردی که در حالت
کفر بر حسب آیین خود با یکدیگر ازدواج کرده‌اند، با هم
مسلمان شوند، نیازی به تجدید
عقد ازدواج ندارند، بلکه بر همان نکاح نخست باقی خواهند ماند،
لیکن اگر ازدواج آنان ازدواجی باشد که از نظر شرع مقدس ممنوع است، مانند ازدواج
خواهر و
برادر یا ازدواج مردی با
مادر و
دختر یا دو خواهر و یا بیش از چهار زن به عقد دائم، با تشرف به
اسلام باید منطبق با احکام اسلام عمل کنند. به عنوان مثال، در ازدواج خواهر و برادر، پس از مسلمان شدن باید از یکدیگر جدا شوند و در ازدواج بیش از چهار زن به عقد دائم باید چهار زن را اختیار و بیش از آن را رها کند و در ازدواج با دو خواهر باید از یکی جدا شود و در ازدواج با مادر و دختر، در صورت
آمیزش با هر دو یا با مادر باید از هر دو جدا شود و اگر تنها با دختر آمیزش کرده، باید مادر را رها کند.
مستند قاعدۀ یاد شده روایاتی است که نکاح هر قومی را برای آنان معتبر می‌شمارد که در آغاز به یکی از آنها اشاره شد.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۳۹۴.
