فِدیٰ (به کسر فاء و فتح دال) از واژگان نهج البلاغه به معنای عِوَض و عِوَضی كه انسان از براى خود می‌دهد، است. اين ماده و مشتقاتش چهار بار در «نهج البلاغه» آمده است.
«لعنت خدا و لعنت كنندگان بر تو باد، احمق پسر احمق، منافق پسر کافر، يكبار كفر تو را اسير كرده، بار ديگر اسلام، در هيچ يك نه مال تو از تو عوض گرديد و نه حسب و تبارت». مشروح آن در «شعث- اشعث»
