فُزِّعَ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فُزِّعَ: (حَتَّى إِذا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ) «فُزِّعَ» از مادّه «
فزع» هر گاه به وسيله
«عَن» متعدى شود، به معناى «ازاله فزع» و برطرف ساختن
وحشت و
اضطراب است، اين ماده حتى در صورتى كه در شكل
ثلاثی مجرد باشد و با
«عَن» متعدى شود، نيز همين معنا را دارد.
(وَلَا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ قَالُوا الْحَقَّ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ) (
شفاعت نزد او، جز براى كسى كه خداوند براى او اذن شفاعت داده، سودى ندارد. در آن روز همه در اضطرابند تا زمانى كه اضطراب از دل‌هاى آنان زايل گردد و فرمان از ناحيه او صادر شود؛ مجرمان به شفيعان مى‌گويند: پروردگارتان چه دستورى داده؟ مى‌گويند:
حق را بيان كرد (و اجازه شفاعت درباره مستحقان داد)؛ و اوست بلند مرتبه و بزرگ.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه فزع ماضى مجهول از تفزيع است، و تفزيع به معناى از بين بردن فزع، و وحشت از دلهاست.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «فُزِّعَ»، ص۹.
