فَکِهین (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَكِهين: (انْقَلَبُوا فَكِهينَ) «فَكِهين» جمع
«فَكِه» صفت مشبهه (بر وزن خَشِن) از
«فكاهه» (بر وزن قباله) به معناى مزاح كردن و خنديدن است،
و در اصل از
«فاكهه» به معناى
میوه گرفته شده است، گويى اين گفتگوها و شوخى‌ها همچون ميوه‌هايى است كه از آن لذت مى‌برند، و به گفتگوى شيرين و دوستانه
«فُكاهه» (به ضم فاء) گفته مى‌شود.
(وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَكِهِينَ) (و چون به سوى خانواده خود باز مى‌گشتند مسرور و خندان بودند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه
فكه - به فتحه فاء و كسره كاف- به معناى
غرور از خوشحالى است، و معناى آيه اين است كه: بعد از آنكه به سوى اهل خود برمى‌گردند از خنديدن به مؤمنين و با چشم و اشاره مسخره كردن ايشان و از عملى كه كردند خوشحال مى‌گردند. ممكن هم هست از
فكاهت به معناى گفتگوى چند نفر دوست و مانوس با هم باشد، و معنا اين باشد كه چون به اهل خود برمى‌گردند، دور هم مى‌نشينند و تعريف مى‌كنند، كه من چه كردم و تو چه كردى.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «فَکِهِین»، ص۴۲۴.
