فَظّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَظّ (به فتح فاء و تشدید ظاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای بدخلقی است.
فظّ به معنى بدخلقى،
استعاره است از
فظّ به معنى آب
شکمبه، كه نوشيدنش بسيار ناپسند است و جز در ناچارى شديد نمی‌نوشند.
اين كلمه فقط يک‌بار در قرآن يافت شده است.
فَظّ به معنای بدخلقی است.
«السَّيى‌ءُ الْخُلُقِ الْخَشِنُ الْكَلامِ.» فظّ در اصل آب
شکمبه حيوان است، كه در صورت
تشنگی آن‌را فشرده و می‌نوشند.
راغب گفته:
فظّ به معنى
بدخلقی،
استعاره است از
فظّ به معنى آب شكمبه، كه نوشيدنش بسيار ناپسند است و جز در ناچارى شديد نمی‌نوشند.
به مواردی از
فَظّ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ.) «اگر بدرفتار و سنگ‌دل می‌بودى حتما از تو پراكند می‌شدند.»
اين كلمه فقط يک‌بار در
قرآن يافت شده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فظّ »، ج۵، ص۱۹۵-۱۹۶.
