فَصْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَصْم (به فتح فاء و سکون صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شكستن و قطع كردن است. چهار مورد از این واژه و مشتقاتش در «
نهج البلاغه» آمده است.
فَصْم معنای شكستن، قطع كردن است.
اِنْفِصام (به کسر الف و فاء و سکون نون): قطع شدن.
حضرت (علیه‌السلام) درباره
جهنّم میفرمایند:
«لاَ یَظْعَنُ مُقِیمُهَا وَ لاَ یُفَادَی أَسِیرُهَا وَ لاَ تُفْصَمُ کُبُولُهَا» «اقامت كننده در آن سفر نمى‌كند، اسيرش فديه داده نمى‌شود، زنجيرهايش قطع شدن ندارد»
(شرح‌های خطبه:
)
در وصف حال کسانی که دینی به جز اسلام را انتخاب کنند میفرماید:
«تَنْفَصِمْ عُرْوَتُهُ» يعنى «دستگيره‌اش قطع مى‌شود.»
(شرح‌های خطبه:
)
از این ماده چهار مورد در «نهج» آمده است.
•
بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فصم »، ج۲، ص۸۱۹.
