فَصْح (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَصْح (به فتح فاء و سکون صاد) از
واژگان قرآن کریم به معنای بيان كننده مقصود و خالى از
تعقید در کلام است.
أَفْصَح (به فتح الف و صاد و سکون فاء) به معنای فصيح‌تر می‌باشد.
فقط يک بار در
کلام الله مجید آمده است.
فَصْح بيان كننده مقصود و خالى از
تعقید در کلام است.
«أَفْصَحَ عن مراده اظهره.» فصيح كسى است كه كلامش بيان كننده مقصود و خالى از تعقيد باشد.
فصاحة به معنى بيان و خلوص كلام از تعقيد است.
به مواردی از
فَصْح که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ أَخِي هارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِساناً) يعنى: «برادرم
هارون در سخن گفتن از من فصيح‌تر است و می‌تواند سخن را بهتر از من ادا كند.»
اين
آیه دلالت بر
لکنت زبان موسی (علیه‌السّلام) ندارد؛ رجوع شود به «عقد» ذيل آيه:
(وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِي) (و گره از
زبانم بگشاى)
و «بين» ذيل آيه
(وَ لا يَكادُ يُبِينُ) (و نمى‌تواند واضح سخن بگويد.)
اين كلمه فقط يک بار در
کلام الله آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فصح»، ج۵، ص۱۷۹-۱۸۰.
