فَرْد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَرْد (به فتح فاء و سکون راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تنها است.
مشتق آن عبارت است از:
فُرادى (به ضم فاء) که به معنی تک تک است؛
مَفْرَد (به فتح میم و سکون فاء و فتح راء) به معنی محل تنها ماندن است.
فَرْد به معنای تنها است.
فُرادى به معنی تک تک است.
مَفْرَد به معنی محل تنها ماندن است.
بعضی از مواردی که در نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام علی (علیه‌السلام) درباره بنده صالح خدا فرموده اند:
«وَ تَخَلّى مِنَ الْهُمومِ، إِلاّ هَمّاً واحِداً انْفَرَدَ بِهِ» «از همه غم‌ها فارغ شده مگر از يک غم كه مخصوص و تنها شده براى آن (و آن ايستادن در حد شريعت است).»
همچنین در خطبه ای حضرت در توصیف قبر می فرمایند:
«فَيا لَهُ مِنْ بَيْتِ وَحْدَة، وَ مَنْزِلِ وَحْشَة، وَ مُفْرَدِ غُرْبَة» «وای چه خانه تنهايى و چه منزل وحشت‌زایى و چه محل تنهایى و غربتى» و اگر «
مفرد» اسم فاعل باشد راجع به شخص ميّت است يعنى «وای چه از همه جدا شده و غريبى»
در توصیف روز قیامت می‌فرمایند:
«مَبْعوثونَ أَفْراداً» «برانگيخته شدگانند تنها تنها»
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «فرد»، ج۲، ص۸۰۹.
