است.
است.
است.
است.
(بر وزن فَرَس) به معناى خودپسندى است.
(بر وزن كَتِف) آيد.
به معنى حذاقت و ماهر بودن و خفّت و نشاط است. اسم فاعل آن
گفته است.
(فارِهِينَ) را حاذقين و ماهرين معنا كرده‌اند. بعضى آن را متكبران معنا كرده‌اند.
ناگفته نماند:
فراهة به معنى سبكى و نشاط نيز آمده است، لذا بعيد نيست كه مراد از آن در
آیه آسودگان باشد كه نوعى سبكى است و در آيه ديگر به جاى
(فارِهِينَ)،
(آمِنِينَ) آمده:
(وَ كانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً آمِنِينَ) (در دل كوه‌ها خانه‌هايى مى‌تراشيدند كه در آن در
امنیت بودند.)
و هر دو آيه درباره قوم ثمود است.
هر دو خوانده شده است.
