فَتیٰ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَتیٰ (به فتح فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تازه جوان است.
این واژه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
فَتیٰ به معنای تازه جوان است.
به دختر جوان «فتاة» گفته می شود.
و به كنايه برای
غلام و
کنیز (برده) نیز استعمال می شود.
مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام علی (علیه‌السلام) درباره وضع زمان فرموده اند:
«أَنَّكُمْ في زَمان الْقائِلُ فيهِ بالْحَقِّ قَليلٌ... فَتاهُمْ عارِمٌ، وَ شائِبُهُمْ آثِمٌ،عالِمُهُمْ مُنافِقٌ» «شما در زمانى هستيد كه حق‌گويان در آن كم هستند جوانشان بد خلق، پيرشان گناهكار، عالمشان دو رو است.»
در نامه ای به
عثمان بن حنیف فرماندار بصره می‌نویسند:
«يابْنَ حُنَيْف، فَقَدْ بَلَغَني أَنَّ رَجُلاً مِنْ فِتْيَةِ أَهْلِ الْبَصْرَةِ دَعاكَ إلى مأْدُبَة، فأَسْرَعْتَ إِلَيْها» «پسر حنيف به من خبر رسيد كه مردى از جوانان اهل بصره تو را به ميهمانى دعوت كرده، شتابان به آن رفته‌اى»
از این ماده دو مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «فتی»، ج۲، ص۸۰۲.
