جمله «فَبَشِّرْهُ» از مادّه «تبشیر» در حقيقت تكميل «انذار» است، زيرا پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در آغاز انذار مى‌كند، و هنگامى كه پيروى از فرمان خدا و ترس آميخته با عظمت نسبت به او، پيدا شد و اثراتش در «قول» و «فعل» انسان ظاهر گشت، بشارت مى‌دهد.
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: اگر كلمه مغفرة و نيز اجر كريم را نكره آورد، براى اشاره به اهميت و عظمت آن دو است، يعنى: او را به آمرزش عظيمى از خدا و اجر كريمى بشارت بده كه با هيچ مقياسى نمى‌توان آن را اندازه‌گيرى كرد، و آن عبارت است از بهشت.
