• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

فصل (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



یکی از اوصاف قرآن فصل است.



«فصل» مصدر و به معنای جداکردن دو یا چند چیز از یکدیگر است و در امور مادی، اعتباری و معنوی به کار می‌رود.
«فصل» یکی از اسامی و صفات قرآن است که در آیه ۱۳ سوره طارق به آن اشاره شده است: (انه لقول فصل)؛ «این (قرآن) سخنی است که حق را از باطل جدا می‌کند»
استعمال مصدر (فصل) در آیه فوق برای قرآن، به معنای فاعل و برای مبالغه‌ی در آن است؛ یعنی قرآن حقیقتا جداکننده حق و باطل است.


قول فصل، یعنی سخن جدی و قاطعی که حق را از باطل جدا می‌کند و هرگز قابل نقض و ابرام نیست. این تعبیر را بیشتر در قضاوت‌های مهم و حل اختلافات به کار می‌برند و می‌توان گفت قول فصل، آن سخن نهایی است که چون و چرا ندارد و جای شک و تردید باقی نمی‌گذارد.
دو دیدگاه درباره «قول فصل» وجود دارد:
۱. اشاره به معاد است؛
۲. وصف و اسم قرآن است؛ زیرا قرآن سخن قاطعی است که حق را از باطل جدا می‌کند و جای ابهام و تردید باقی نمی‌گذارد.
[۴] قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۵، ص۱۸۰.
[۷] مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۴.
[۸] ابو الفتوح رازی، حسین بن علی، ۴۷۰؟ -۵۵۴؟ ق، هفده گفتاردرعلوم قرآن، ص۳۷.
[۹] رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۳۲.



۱. مکارم شیرازی، ناصر، ۱۳۰۵ -، تفسیر نمونه، ج۲۶، ص۳۷۴.    
۲. طباطبایی، محمد حسین، ۱۲۸۱ - ۱۳۶۰، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۲۶۱.    
۳. طبرسی، فضل بن حسن، ۴۶۸ - ۵۴۸ق، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۱۰، ص۳۲۴.    
۴. قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۵، ص۱۸۰.
۵. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۲۷۴.    
۶. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۷۹.    
۷. مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۴.
۸. ابو الفتوح رازی، حسین بن علی، ۴۷۰؟ -۵۵۴؟ ق، هفده گفتاردرعلوم قرآن، ص۳۷.
۹. رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۳۲.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «فصل (قرآن)».    



جعبه ابزار