غیبَت (مفردات‌نهج‌البلاغه)

غیبَت (به کسر غین) از واژگان نهج البلاغه به معنای بدگوئی در پشت سر دیگری است.

غِيبَة به معنای بدگوئی در پشت سر دیگری. آن‌چه در غیاب دیگری بدگوئی می‌شود اگر در او باشد غیبت است و اگر نباشد آن را بهتان گویند.

یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:

امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«الْغيبَةُ جُهْدُ الْعاجزِ.»
«غیبت نهایت قدرت انسان عاجز است.»

(شرح‌های حکمت: )

مواردی از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۲، ص۷۹۶.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۶۱۷.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخر‌الدین، مجمع البحرین ت-الحسینی، ج۲، ص۱۳۵.
۴.	↑ سید رضی، محمد، نهج البلاغة ت الحسون، ص۸۸۹، حکمت ۴۵۱.
۵.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الاستقامة، ج۳، ص۲۶۲، حکمت ۴۶۱.
۶.	↑ صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص، حکمت ۴۶۱.
۷.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۸۵۱، حکمت ۴۶۱.
۸.	↑ بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۷۷۹.
۹.	↑ بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۷۷۹.
۱۰.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۱۵، ص۶۱۶.
۱۱.	↑ هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، ج۲۱، ص۵۲۶.
۱۲.	↑ ابن ابی الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغة، ج۹، ص۶۶.
۱۳.	↑ سید رضی، محمد، نهج البلاغة ت الحسون، ص۵۲۵، خطبه ۲۱۴.