غُرْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُرْم (به ضم غین) و
مَغْرَم (به فتح میم و راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ضرر مالی است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
•
غَریم (به فتح غین) به معنای به
مدیون و دین دهنده است.
•
غَرام (به فتح غین) به معنای ثابت و لازم است.
درباره زمان بعد از خود و ... از این واژه استفاده نموده است.
غُرْم و
مَغْرَم (بر وزن قفل) به معنای ضرر مالی آمده است.
غریم به مدیون و دین دهنده هر دو اطلاق می‌شود.
غرام یعنی ثابت و لازم.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره زمان بعد از خود فرموده است:
«يأْتي عَلَى النّاسِ زَمانٌ ... يَعُدّونَ الصَّدَقَةَ فيهِ غُرْماً، وَ صِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً.» «زمانى بر مردم فرا مى‌رسد كه ...، در آن زمان كمک به نيازمندان
خسارت و ضرر محسوب مى‌شود و
صله رحم منّت.»
درباره اهل ثروت فرموده است:
«فَمَنْ آتاهُ اللهُ مالاً فَلْيَصِلْ بِهِ الْقَرابَةَ ... وَلْيُعْطِ منْهُ الْفَقيرَ وَ الْغارِمَ.» «كسى كه
خداوند به او
ثروت بخشيده، بايد پيوند خويشاوندى را برقرار سازد (و صله رحم كند)، از ميهمانان (شايسته) به خوبى پذيرايى كند، اسيران را آزاد سازد و به فقرا و بدهكاران كمک دهد.»
در
نامه ۳۱ به فرموده است:
«وَ غَريمِ الْمَنايا.» «قرض‌دار مرگ‌ها.»
یعنی که باید بمیرد.
مواردی از این ماده در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غرم»، ج۲، ص۷۸۱.
