غُثاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُثاء (به ضم غین) از
واژگان قرآن کریم به معنای خاشاک
سیل و كف ديگ كه به اطراف آن ريخته و از بين می‌رود، است.
این واژه دوبار در
قرآن به کار رفته است..
غُثاء عبارت است از خاشاک سيل و كف ديگ كه به اطراف آن ريخته و از بين می‌رود.
چيزهاى ضايع و غير قابل اعتنا را با غثاء
مثل می‌زنند.
«غُثاءُ السَّيْلِ وَ غُثاءُ الْقِدْرِ»
به مواردی از
غُثاء که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْناهُمْ غُثاءً) «آن‌ها را فرياد به
حق گرفت و خاشاكشان كرديم.»
(وَ الَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعى. فَجَعَلَهُ غُثاءً أَحْوى) «
خدایی كه چراگاه را روياند و آن را خاشاک و تيره كرد.»
اين لفظ دو بار بيشتر در
قرآن کریم نيامده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «غثاء»، ج۵، ص۸۹.
