غَیْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَيْم (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ابر است.
جمع آن
غُيُوم است.
دو مورد از این واژه در
نهج البلاغه آمده است.
غَيْم به معنای ابر است. جمع آن
غُيُوم است.
به برخی از مواردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) فرمودند: آنگاه که خواستند به آن حضرت
بیعت کنند، امتناع کرد و فرمود:
«وَ إِنَّ الْآفَاقَ قَدْ أَغَامَتْ- وَ الْمَحَجَّةَ قَدْ تَنَكَّرَتْ-. وَ اعْلَمُوا أَنِّي إِنْ أَجَبْتُكُمْ- رَكِبْتُ بِكُمْ مَا أَعْلَمُ- وَ لَمْ أُصْغِ إِلَى قَوْلِ الْقَائِلِ وَ عَتْبِ الْعَاتِبِ» «فضا ابرآلود شده، راه واضح ناشناخته گشته است، بدانید: اگر این کار را از شما پذیرفتم به آنچه می‌دانم عمل خواهم کرد، به حرف کسی و
ملامت کسی گوش نخواهم داد.»
(شرح‌های خطبه:
)
«نَاشِئَهَ سَحَابٍ» «ابرهای به وجود آمده است.»
(شرح‌های خطبه:
)
دو مورد از آن در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غیم»، ج۲، ص۷۹۸.
