غُنْم (به ضم غین و سکون نون) از واژگان نهج البلاغه به معنای غنیمت و فائده است. این واژه دارای مشتقاتی است که در نهج البلاغه بهکار رفته است، مانند: اِغتِنام (به کسر الف) به معنای غنیمت دانستن. حضرت علی (علیهالسلام) درباره حکمت ۳۲۲ از این واژه استفاده نموده است.