غمس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَمْس (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای فرو بردن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
غَموس (به فتح غین) به معنای غائب شدن.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
طاووس از این واژه استفاده نموده است.
غَمْس و
غَموس به معنای فرو بردن و
غَموس به معنای غائب شدن آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
پرندگان فرموده است:
«فَمِنْهَا مَغْمُوسٌ فِي قَالَبِ لَوْن لاَ يَشُوبُهُ غَيْرُ لَوْنِ مَا غُمِسَ فِيه، وَمِنْهَا مَغْمُوسٌ فِي لَوْنِ صِبْغ قَدْ طُوِّقَ بِخِلاَفِ مَا صُبِغَ بِهِ.» یعنی برخی از آنها در قالب یک
رنگ فرو رفته که رنگ دیگری غیر از آنچه در آن فرو رفته به آن آمیخته نیست، و بعضی در رنگی فرو رفته که طوق‌دار شده با غیر آن رنگ، یعنی گردنش بر خلاف رنگ بدنش می‌باشد.
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده سه بار در
نهج البلاغه و در یک خطبه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غمس»، ج۲، ص۷۹۱.
