غُلّ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُلّ (به ضم غين) از
واژگان نهج البلاغه به معنای طوقی که بر گردن نهند، آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان بيزاريش از
ستمگری از این واژه استفاده نموده است.
غُلّ به ضم اوّل به معنای طوقی که بر
گردن نهند آمده است.
«
الغُلّ طوق یَدخُلُ فی العُنُق لِلذلّ و الَالم.»
جمع آن اغلال است و به صورت اسم و فعل و جمع آمده است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بيان بيزاريش از ستمگرى فرموده است:
«وَ اللهِ لاَنْ أَبيتَ عَلَى حَسَكِ السَّعْدانِ مُسَهَّداً، أَوْ أُجَرَّ في الاَْغْلالِ مُصَفَّداً.» «سوگند به خدا! اگر شب را بر روى خارهاى «
سعدان» بيدار بسر برم! و يا در غل‌ها و زنجيرها بسته و كشيده شوم.»
که در «صفد» گذشت.
مواردی از این ماده در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غل»، ج۲، ص۷۸۷.
