غطاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غِطاء (به کسر غین) یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای
پرده است.
غِطاء:
پرده است.
در
مفردات گويد:
غطاء مثل طبق و نحو آنست، كه روى چيزى گذاشته شود، چنانكه
غشاء مثل لباس و نحو آنست، كه روى چيزى بگذارند و آن
کنایه از جهالت است.
(الَّذِينَ كانَتْ أَعْيُنُهُمْ فِي غِطاءٍ عَنْ ذِكْرِي وَ كانُوا لا يَسْتَطِيعُونَ سَمْعاً) ظاهرا مراد از «
ذکر» پى‌بردن به نظم موجودات است كه سبب يادآورى
خدا هستند، يعنى: «كسانيكه از ديدن
آیات و شواهد
ربوبیّت من چشمشان در پرده‌اى بود و قدرت شنيدن نداشتند و «عمى و صمّ» بودند نه با ديدن خداشناس شدند و نه با شنيدن». آن نظير:
(وَ جَعَلَ عَلى بَصَرِهِ غِشاوَةً) (بر چشمش پرده‌اى قرار داده است)،
است.
غشاوه و غطاء از آثار
کفر و
عصیان است، كه شخص را نسبت به ديدن و شنيدن شواهد خالق بى‌اعتنا می‌كند.
(لَقَدْ كُنْتَ فِي غَفْلَةٍ مِنْ هذا فَكَشَفْنا عَنْكَ غِطاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ) ملاحظه آيات ما قبل روشن می‌كند كه مراد از «هذا»
قیامت و احوال آن است و خطاب «كُنْتَ» متوجّه به منكر
معاد است، يعنى: «تو از قيامت و احوال آن در
غفلت بودى پرده را از چشمت گرفتيم چشمت امروز تيز است». يعنى اگر در دنيا غفلت نمی‌كردى پرده از چشمت برداشته می‌شد و قيامت را در
دنیا می‌ديدى.
اين لفظ فقط دو بار در
قرآن مجید آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "غطاء"، ج۵، ص۱۰۶-۱۰۷.
