غصن (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُصْن (به ضم غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شاخه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
حکمت ۲۰۴ و ... از این واژه استفاده نموده است.
غُصْن به معنای شاخه آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در حکمت ۲۰۴ فرموده است:
«مَنْ لاَنَ عُودُهُ كَثُفَتْ أَغْصَانُهُ» «هر کس شاخه‌اش نرم باشد شاخه‌هایش زیاد می‌شود.»
(شرح‌های حکمت:
) گویا منظور آن است که: هر کس خلقش خوب باشد اعوانش زیاد می‌شود.
بعد از آنکه به سر مبارکش ضربت رسید در ضمن کلامی فرمود:
«فَإِنَّا كُنَّا فِي أَفْيَاء أَغْصَان، وَمَهَابِّ رِيَاح، وَتَحْتَ ظِلِّ غَمَام، اضْمَحَلَّ فِي الْجَوِّ مُتَلَفَّقُهَا» «اگر قدم در این لغزش‌گاه ثابت ماند (و از این زخم نمردم) جریان آن است و اگر قدم لغزید و از
دنیا رفتم عجب نیست، چون ما در سایه شاخه‌ها و ابرها و محل وزیدن بادها هستیم که ثابت نمی‌مانند.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده چندین بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غصن»، ج۲، ص۷۸۳.
