غرم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُرْم (به ضم غین) و
مَغْرَم (به فتح میم و راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ضرر مالی است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
غَریم (به فتح غین) به معنای به
مدیون و دین دهنده و
غَرام (به فتح غین) به معنای ثابت و لازم.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره زمان بعد از خود و ... از این واژه استفاده نموده است.
غُرْم و
مَغْرَم (بر وزن قفل) به معنای ضرر مالی آمده است.
غریم به مدیون و دین دهنده هر دو اطلاق می‌شود.
غرام یعنی ثابت و لازم.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره زمان بعد از خود فرموده است:
«يأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ... يَعُدُّونَ الصَّدَقَةَ فِيهِ غُرْماً، وَصِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً» «زمانى بر مردم فرا مى‌رسد كه ...، در آن زمان كمك به نيازمندان
خسارت و ضرر محسوب مى‌شود و
صله رحم منّت»
(شرح‌های حکمت:
)
درباره اهل ثروت فرموده است:
«فَمَنْ آتَاهُ اللهُ مالاً فَلْيَصِلْ بِهِ الْقَرَابَةَ ... وَلْيُعْطِ منْهُ الْفَقِيرَ وَالْغارِمَ» (كسى كه
خداوند به او
ثروت بخشيده، بايد پيوند خويشاوندى را برقرار سازد (و صله رحم كند)، از ميهمانان (شايسته) به خوبى پذيرايى كند، اسيران را آزاد سازد و به فقرا و بدهكاران كمك دهد.)
(شرح‌های خطبه:
)
در
نامه ۳۱ به فرموده است:
«وَغَرِيمِ الْمَنايا» «قرض‌دار مرگ‌ها»
(شرح‌های نامه:
) یعنی که باید بمیرد.
مواردی از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غرم»، ج۲، ص۷۸۱.
