غارب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غارِب (به کسر راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای گردن، ما بین
کوهان و گلوی
شتر، همان محلی که
افسار می‌اندازند.
حضرت علی (علیه‌السلام) خطاب به
دنیا و ... از این واژه استفاده نموده است.
غارِب به معنای گردن، ما بین کوهان و گلوی شتر، همان محلی که افسار می‌اندازند.
امام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به دنیا فرموده است:
«إِلَيْكَ عَنِّي يَا دُنْيَا، فَحَبْلُكِ عَلَى غَارِبِكِ.» «از من دور شو‌ای دنیا، افسارت را بر گردنت انداخته‌ام»
(شرح‌های نامه:
)
و در عدم قبول خلافت فرمود:
«لاََلقَيْتُ حَبْلَهَا عَلَى غَارِبِهَا، وَلَسَقَيْتُ آخِرَهَا بِكَأْسِ أَوَّلِها» «به خدایی که دانه را شکافت و انسان را آفرید اگر حجت خدا تمام نمی‌شد افسار
خلافت را به گردنش می‌انداختم و آخرش را با کاسه اوّلش آب می‌دادم.»
(شرح‌های خطبه:
)
در
خطبه ۱۵۹ آمده است:
«وَظِلاَلُهُ في الشِّتَاءِ مَشَارِقَ الاَْرْضِ وَمَغَارِبَهَا» (مسكنش در
زمستان مشرق و
مغرب آفتاب بود.)
(شرح‌های خطبه:
) (صبح‌ها در جانب مغرب و عصرها در جانب مشرق روبه روى آفتاب قرار مى‌گرفت.)
این ماده چند بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غارب»، ج۲، ص۷۷۷.
