عُمُر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُمُر:
(اِلی اَرْذَلِ الْعُمُرِ) عُمُر: به ضم عین و میم به معنی «
حیات و زندگی» (زمان دراز زیست کردن) است.
حیات و
مرگ انسان از ناحیه خداست، مقدار طول عمر در اختیار
انسان نیست، بعضی در جوانی یا نزدیک به پیری از
دنیا می‌روند و این بخش از
آیه می‌گوید:
«... بعضی از شما به بالاترین و بدترین سالیان عمر یعنی نهایت پیری بازمی‌گردند...»
(اِلی اَرْذَلِ الْعُمُرِ) منظور از
«ارذل العمر» سنین بسیار بالاست که ناتوانی و
نسیان وجود انسان را فرامی‌گیرد به حدّی که قادر به انجام
حوائج ابتدایی خود نیست و به همین دلیل قرآن آن را سال‌های نامطلوب عمر شمرده است، بعضی از
مفسران آن را سن ۷۵ و بعضی ۹۰ سالگی و بعضی ۹۵ سالگی شمرده‌اند، ولی حق آن است که سن معینی ندارد و نسبت به اشخاص متفاوت است.
به موردی از کاربرد
عُمُر در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ اللّهُ خَلَقَکُمْ ثُمَّ یَتَوَفّاکُمْ وَ مِنکُم مَّن یُرَدُّ اِلَی اَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْ لا یَعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَیْئًا اِنَّ اللّهَ عَلیمٌ قَدیرٌ) (
خداوند شما را آفرید؛ سپس شما را می‌میراند؛ بعضی از شما به نامطلوب‌ترین مراحل عمر می‌رسند، که بعد از آگاهی، چیزی نمی‌دانند و همه چیز را فراموش می‌کنند؛ خداوند دانا و تواناست.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
مراد از ارذل العمر به قرینه جمله
(لِکَیْ لا یَعْلَمَ... ) سن شیخوخت و پیری است، که قوای
شعور و
ادراک در آن انحطاط پیدا می‌کند و البته این انحطاط به اختلاف مزاج‌ها مختلف می‌شود، و غالبا از سن هفتاد و پنج سالگی شروع می‌شود.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عُمُر»، ج۳، ص۲۴۲-۲۴۳.
