عُقْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُقْم (به ضم عین و سکون قاف) و
اِعْتِقام (به کسر الف و تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تردّد و نیز به معنای کندن چاهی که چون به
آب نزدیک شود آن را کوچک می‌کنند.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره خلقت
آسمان و
زمین از این واژه استفاده نموده است.
اِعْتِقام را تردّد معنای کرده‌اند و نیز به معنای کندن چاهی که چون به آب نزدیک شود آن را کوچک می‌کنند.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره خلقت آسمانها و زمین فرموده است:
«ثُمَّ أَنْشَأَ سُبْحَانَهُ رِيحاً اعْتَقَمَ مَهَبَّهَا، وَأَدَامَ مُرَبَّهَا... فَأَمَرَها بِتَصْفِيقِ المَاءِ الزَّخَّارِ» یعنی خداوند سبحان سپس بادی آفرید که وزیدن آن را نازا کرد و ملازمت آن را دائمی فرمود. و آن
باد را به برگرداندن آب متراکم امر کرد.
(شرح‌های خطبه:
) ولی شرّاح «نهج البلاغه» آن را به معنای عقیم و نازا کردن گفته‌اند.
این ماده یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اعتقام»، ج۲، ص۷۳۹.
