عُقْب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُقْب و
عُقْبى (به ضم عین و سکون قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای
عاقبت است.
عُقْب و
عُقْبى (بر وزن قُفْل و كُبْرى) به معنى
عاقبت است.
به مواردی از
عُقْب که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(هُنالِكَ الْوَلايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ هُوَ خَيْرٌ ثَواباً وَ خَيْرٌ عُقْباً) يعنى: «آن‌جاست تدبير و
ولایت براى خداى حق او بهتر است از حيث
ثواب و بهتر است از حيث عاقبت.»
(أُولئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ) يعنى: «عاقبت خوب
دنیا (كه آخرت باشد) براى آن‌هاست.»
ظاهرا مراد از «الدَّارِ» دنياست و عاقبت دنيا
آخرت است.
(اين سرانجام كسانى است كه پرهيزگارى پيشه كردند؛ و سرانجام
کافران،
آتش دوزخ است.)
عقبى در اين آيه در ثواب و
عقاب به كار رفته است.
على هذا نظر
راغب كه گفته: عُقْبَى مخصوص به ثواب است درست نيست مگر آن‌كه مرادش از ثواب اعمّ باشد.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «عقب»، ج۵، ص۲۲.
