عَیّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَىّ (به فتح عین و تشدید یاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
عجز است.
عَىّ به معنای عجز است.
راغب گويد: اِعْياء عجزى است كه از راه رفتن به بدن عارض می‌شود و عَىّ عجز از مباشرت كار و كلام است.
به مواردی از
عَىّ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(أَ فَعَيِينا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِي لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِيدٍ) «آيا به خلقت اولى عاجز بوده‌ايم (تا به خلقت ثانوى عاجز باشيم؟) نه بلكه آن‌ها از
خلقت جديد در شک‌اند.»
(أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ لَمْ يَعْيَ بِخَلْقِهِنَّ بِقادِرٍ عَلى أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتى ...) (آيا آن‌ها نمى‌دانند
خداوندی كه آسمان‌ها و زمين را آفريده و از آفرينش آن‌ها ناتوان نشده است، مى‌تواند مردگان را زنده كند.)
به
قرینه (بِقادِرٍ) روشن می‌شود كه مراد از
(يَعْيَ) عجز و ناتوانى است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «عی»، ج۵، ص۸۶.
