عَلیّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَلیّ:
(وَ اَنَّ اللّٰهَ هُوَ الْعَلیُّ الْکَبیرُ) عَلیّ: در اصل از مادّه
«علوّ» گرفته شده و به معنی «بلند مقام» است و نیز به کسی گفته می‌شود که قادر و
قاهر است و کسی
قدرت مقاومت در برابر
اراده او ندارد. (کلمه
«علیّ» در اصل «علیو» بوده بر وزن فعیل)
این واژه، از اسمای حُسنای الهی است و «علی الکبیر» در
آیه مورد بحث نیز اشاره‌ای است به
عظمت علم و قدرت
پروردگار.
به موردی از کاربرد
عَلیّ در
قرآن، اشاره می‌شود:
(ذَلِکَ بِاَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ اَنَّ ما یَدْعونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْباطِلُ وَ اَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلیُّ الْکَبیرُ) (این به خاطر آن است که
خداوند حق است و آنچه را غیر از او می‌خوانند
باطل است و خداوند بلند مرتبه و بزرگ است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(وَ اَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلیُّ الْکَبیرُ) علو خدای تعالی به گونه‌ای است که او علو دارد و هیچ چیز بر او علو ندارد و کبرش طوری است که در برابر هیچ چیز کوچک نمی‌شود و ذلیل و خوار نمی‌گردد و این علو و این
کبر از فروعات حق بودن یعنی
ثابت و زوال ناپذیر بودن او است.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عَلیّ»، ج۳، ص۲۳۱.
