عَرَب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَرَب ( به فتح عین و راء) از
واژگان قرآن کریم به طائفه‌ای از مردم که غیر
عجم هستند گفته می‌شود.
اعراب و
اعرابی به
عرب‌های بادیه‌نشینان اختصاص دارد و به شهرنشین
اعرابی اطلاق نمی‌شود.
عَرَب طائفه‌ای از مردم‌اند خلاف عجم و عجم هر غیر
عرب است از هر نژاد و قوم که بوده باشد.
راغب اصفهانی گفته:
عرب اولاد
حضرت اسماعیل هستند.
جوهری گفته:
عرب طائفه‌ای از مردم‌اند. به
عرب شهرنشین گویند
عربیّ و به
عرب بادیه‌نشین گویند
اعرابی،
اعراب جمع
عرب نیست بلکه
عرب اسم جنس است در شعر صحیح جمع
اعراب اعاریب آمده.
در
مفردات گوید:
اعراب در اصل جمع
عرب است سپس به
عرب‌های بادیه‌نشین اسم شده است.
دانشمندان در این متفق القولند که:
اعراب و
اعرابی به بادیه‌نشینان مخصوص است و به شهرنشین
اعرابی اطلاق نمی‌شود.
ولی در
الصحاح گفته:
اعراب جمع است و از خود مفرد ندارد.
(الْاَعْرابُ اَشَدُّ کُفْراً وَ نِفاقاً) (باديه‌نشينان
عرب،
کفر و نفاقشان شديدتر است...)
علت شدّت کفر و
نفاق ظاهرا دور بودن از حضارت و تمدّن است زیرا در اهل بادیه
جهالت بیشتر حکم فرماست.
(وَ مِنَ الْاَعْرابِ مَنْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ) (گروهى ديگر از
عرب‌هاى باديه‌نشين، به
خدا و روز بازپسين
ایمان دارند...)
کلمه
اعراب مجموعا ده بار در
قرآن آمده و مراد از همه آنها ظاهرا بادیه‌نشینان هستند.
مراد از «
عربیّ مبین» و «
عربیّ» در وصف
قرآن، فصیح و روشن بودن آن است
(وَ هذا لِسانٌ عَرَبِیٌ مُبِینٌ) (...ولى اين
قرآن،
زبان عربی آشكار است.)
(اِنَّا اَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ) (ما آن را
قرآنى عربى و فصيح و گويا نازل كرديم، تا شما آن را درک كنيد.)
(وَ کَذلِکَ اَنْزَلْناهُ حُکْماً عَرَبِیًّا) (...بر تو نيز اين
قرآن را به عنوان فرمان روشن و صريحى نازل كرديم...)
(وَ هذا کِتابٌ مُصَدِّقٌ لِساناً عَرَبِیًّا) (...و اين كتابى است كه هماهنگ با نشانه‌هاى آن
تورات است در حالى كه به زبان
عربى و فصيح و گوياست...)
راغب اصفهانی گفته: «
الْعَرَبِیُ الفصیحُ البیِّنُ منَ الکَلَامِ»
در الصحاح گفته: «
اَعْرَبَ بِحُجَّةٍ‌ای افصح»
بعضی از مفسران از «
عربیّ» فقط زبان را در نظر گرفته‌اند ولی ظاهرا
فصاحت مراد است.
اعراب روشن کردن به وسیله حرکه است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «عرب»، ج۴، ص۳۱۳-۳۱۲.
