عَنَد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَنَد (به فتح عین و نون) و
عُنود (به ضم عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای مخالفت با
حقّ است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
عَنِيد (به فتح عین) به معنای
طاغی، مخالف حق و
لجوج.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره مردم زمان خویش و ... از این واژه استفاده نموده است.
عَنَد و
عُنود به ضم اوّل به معنای مخالفت با حقّ آمده است. «عَنَد عُنودا: خالَفَ الحقَّ و ردَّهُ عارفاً بهِ»
عَنِيد به معنای طاغی، مخالف حق، لجوج آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۳۲ درباره زمان فرموده است:
«أَيُّهَا النَّاسُ، إِنَّا قَدْ أَصْبَحْنَا في دَهْر عَنُود، وَزَمَن كَنُود، يُعَدُّ فِيهِ الُمحْسِنُ مُسِيئاً» «مردم ما دچار روزگاری مخالف حق و زمانی ناسپاس شدیم، که در آن، نیکوکار بدکار حساب می‌شود.»
(شرح‌های خطبه:
)
در وصف
دنیا فرموده است:
«وَالْعَنُودُ الصَّدُودُ» «طاغی و بازدارنده از حق.»
(شرح‌های خطبه:
)
در
خطبه ۲۲۱ آمده است:
«وَتَنْقَادُ بِهِ بَعْدَ الْمُعَانَدَةِ» «با
ذکر خدا منقاد شوی بعد از مخالفت حق.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده چهار بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عند»، ج۲، ص۷۵۷.
