علیرضا بن محمدعلی لنجانی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علیرضا بن محمدعلی لنجانی اصفهانی، از شعرا و خطاطان اصفهان در قرن سیزدهم هجری بوده است.
میرزا علیرضا لنجانی اصفهانی متخلّص به «پرتو» و معروف به «آقاجان» فرزند محمّدعلی، شاعر ادیب و خطاط ماهر و فاضل در قرن سیزدهم هجری در
اصفهان بوده است.
او
خط نسخ را در کمال استادی می‌نوشته و دیوان اشعارش به طبع رسیده است. در «
المآثر و الآثار» درباره او گوید: «از خطاطین مشهور قلم نسخ است و استاد اجلّ خطاطین اصفهان».
پرتو اصلاً از اهالی قریه «اُشیان» لنجان بوده و جهت تحصیل به اصفهان آمده و پس از کسب علم و ادب نزد
میرزا زین‌العابدین اشرف‌الکتاب به مشق
نسخ و
ثلث پرداخته و خود استادی هنرمند و ماهر گردید. اغلب در مدرسه نوریّه ساکن بوده و جمعی از شاگردانش نزد او مشق خط می‌کرده‌اند و بسیاری از شعراء و فضلاء در حجره او حضور یافته‌اند.
او از شعرای متبحّر اصفهان بوده و در
قصیده و
غزل و قطعه اشعار خوبی گفته و در مادّه تاریخ‌گوئی نیز توانا بوده و برای وفات بسیاری از بزرگان عهد خود و بنای مساجد و ابنیه در اصفهان مادّه تاریخ گفته است.
روزگارش اغلب به کتابت می‌گذشته و قطعات و کتاب‌های بسیاری به خط زیبای او در کتابخانه‌های مختلف موجود است. از جمله نسخه‌ای از «
قرآن مجید» در کتابخانه سلطنتی سابق، به خط نسخ عالی که در سال ۱۲۷۷ق کتابت کرده و
میر علی شیرازی ترجمه آن را به فارسی کتابت نموده و عبدالوهاب مُذهِّب آن را تذهیب کرده و از نفایس آن کتابخانه به شمار است. تذکره‌نویسان او را شاعری نکته‌دان و خوش‌طبع و خوش‌مشرب و مهربان دانسته و
اخلاق حمیده او را ستوده‌اند. شعر زیر از اوست:
"گرفته پرده ز رخ راه شیخ و شاب زده ••• مهی که طعنه جمالش بر آفتاب زده"
"شکسته نرخ شکّر تا گشوده لب به سخن فزوده رونق گل تا به رخ گلاب زده"
"تو آفتابی و تا گشته‌ای ز چشمم دور ••• ز گریه دیده من خنده بر سحاب زده".
پرتو به دعوت
ناصرالدّین شاه به
تهران رفت و سال‌ها برای دربار
قاجار به کتابت مشغول بود تا اینکه وفات یافت. او در
جمادی‌الاولی ۱۳۰۴ق به سن ۹۰ سالگی وفات یافته است.
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۶۶۲.
