عَطاء و عَطیّه (به فتح عین) از واژگان نهج البلاغه به معنای بذل، احسان، صله و مطلق دادن چیزی است. این واژه دارای مشتقاتی است که در نهج البلاغه بهکار رفته است، مانند: تَعَاطِی (به فتح تاء و عین) به معنای تناول و اخذ کردن و اِسْتِعْطَاء (به کسر الف و تاء) به معنای عطا خواستن. حضرت علی (علیهالسلام) درباره اهل بیت (علیهمالسلام) و ... از این واژه استفاده نموده است.