عصیان (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عِصْيان (به کسر عین و سکون صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نافرمانی و خروج از
طاعت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره بعضی از اعیاد و ... از این واژه استفاده نموده است.
عِصْيان به معنای نافرمانی و خروج از طاعت آمده است. «عَصَى عِصْيَاناً: إذا خَرَجَ عَن الطاعَة»
«معصیت» نیز به همین معنا است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره بعضی از اعیاد فرموده است:
«وَكُلُّ يَوْم لاَ يُعْصَى اللهُ فِيهِ فَهُوَ يَوْمَ عِيد.» (و هر روز در آن نافرمانى
خدا نشود، آن روز
عید است.)
(شرح‌های حکمت:
)
و نیز فرموده:
«يَابْنَ آدَمَ، إِذَا رَأَيْتَ رَبَّكَ سُبْحَانَهُ يُتَابِعُ عَلَيْكَ نِعَمَهُ وَأَنْتَ تَعْصِيهِ فَاحْذَرْهُ.» «پسر آدم چون دیدی خداوند به نعمت‌های خویش درباره تو ادامه می‌دهد و تو او را
گناه می‌کنی از خدا حذر کن.»
(شرح‌های حکمت:
)
موارد زیادی از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عصیان»، ج۲، ص۷۲۴.
