عبدالله صادقپوری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله صادقپوری، از رهبران مجاهدان
هند در
قرن سیزدهم و چهاردهم هجری/ نوزدهم و بیستم میلادی بود.
او
فرزند ولایت علی بود و در ۱۲۴۶ ق در عظیم آباد متولد شد.
وی کتاب‌های درسی را نزد علامه عبدالحمید و شیخ فیاض علی خواند. سپس
حدیث را از پدرش ولایت علی صادقپوری فراگرفت و همراه او به
افغانستان رفت و در
جنگ و
جهاد با وی همراهی کرد و پس از
وفات پدرش به خدمت عمویش عنایت علی پیوست و سه سال ملازم او بود. آنگاه به عظیم آباد رفت و مدتی در خدمت عموی دیگرش فرحت حسین گذراند. هنگامی‌که عم او درگذشت، وی با اهل و عیال عازم
زیارت حرمین شرفین شد و پس از ادای
حج و
زیارت به صوات (سوات) در یاغستان رفت و به مرکز مجاهدین در ملکا رسید، که در آنجا باقیمانده پیروان احمدبن عرفان بریلوی به عنوان «مرابطون فی سبیل الله»گرد آمده بودند و این در ۱۲۷۶ ق بود.
پس از آنکه مقصود علی داناپوری فرمانده مجاهدین درگذشت، وی به رهبری آنان برگزیده شد و مجاهدین با او
بیعت کردند. عبدالله صادقپوری در این مقام مدت چهل سال به نگهبانی مرزهای اسلامی، و فرماندهی جنگجویان و جنگ‌های بسیار در راه خدا گذراند. وی پیوسته مردمان را به
عقیده توحید و
جهاد در راه خدا فرامی‌خواند و خود با
زهد و
قناعت و گاه با
فقر و
درویشی زندگی می‌گذراند و هیچگاه از
اطاعت و
عبادت غفلت نمی‌ورزید. او نبردهای خونینی را بر نیروهای انگلیسی فرماندهی کرد. از
مرگ هراسی نداشت و به
شهادت شوق می‌ورزید و در صحنه‌های نبرد، چنان پایداری و جانفشانی می‌کرد که
حیرت همه را بر می‌انگیخت و خاطره مجاهدان
صدر اسلام را به یاد می‌آورد.
او در ۲۷
شعبان ۱۳۲۰ ق در تلوایی، واقع در ناحیه صوات، وفات یافت و در همانجا به
خاک سپرده شد.
دانشنامه های انقلاب اسلامی و تاریخ اسلام، فرهنگنامه علمای مجاهد، برگرفته از مقاله «عبدالله صادقپوری».
