طُنُب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طُنُب (به ضم طاء و نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ریسمان طویلی که سراپرده‌ها با آن بسته می‌شوند و نیز ریسمانی که به
میخ بسته می‌شود، آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) هنگام سخن با یارانش در
جنگ صفین از این واژه استفاده نموده است.
این ماده یک بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
طُنُب (مثل
شتر) به معنای ریسمان طویلی که سراپرده‌ها با آن بسته می‌شوند و نیز ریسمانی که به میخ می‌بندند آمده است.
جمع آن اطناب است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) به یارانش در
صفین فرموده است:
«وَ عَلَيْكُمْ بِهذا السَّوادِ الاَْعْظَمِ، وَ الرِّواقِ المُطَنَّبِ، فَاضْرِبوا ثَبَجَه، فإِنَّ الشَّيْطانَ كامِنٌ في كِسْرِهِ.» «حمله کنید به این سیاهی بزرگ (اهل شام) و این خیمه طناب‌دار (خیمه
معاویه) را، بزنید از وسط آن، که
شیطان در پایین آن موضع گرفته است.»
این ماده یک بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طنب»، ج۲، ص۶۸۳.
